De Nederlandse huisvestingscrisis heeft een vernietigend effect gehad op de verhuissector het afgelopen jaar, waarbij mensen bijna onmogelijk wordt gemaakt om een nieuwe woning te kopen of te huren.
Naast de extreem hoge huurprijzen in de particuliere sector, is ook de overdrachtsbelasting voor koopwoningen in veel gevallen gestegen naar 10,4%. Ook de hypotheekrentes maken het ons niet makkelijker. Deze liggen weer rond de 4%. Minder woning verkopen en dus ook minder verhuizingen zijn hiervan een direct gevolg. En als er dan toch een verhuizing kan plaatsvinden, dan is er in veel gevallen minder budget voor een verhuizing. Roerige tijden dus voor de verhuisbedrijven.
Met name in de grote steden als Den Haag, Rotterdam, Amsterdam en Utrecht, merken wij dat het inhuren van een verhuisbedrijf minder snel wordt gedaan en het verhuizend publiek ervoor kiest om zelf massaal de mouwen op te stropen en zelf een busje te huren om de verhuizing zo goedkoop mogelijk af te ronden.
Roerige tijden dus voor de verhuisbranche, waarbij merkbaar is dat veel verhuizers en verhuisbedrijven zich laten omscholen. Bijvoorbeeld om in de bouw te gaan werken. Er is simpelweg niet voldoende werk. We staan machteloos.
Bijan Kazemi, eigenaar van het verhuisbedrijf Budget Verhuisservice, vind het jammer om op deze manier afscheid te moeten nemen van de kleinere verhuisbedrijven. Want ondanks dat het concurrenten waren, was er met veel concurrenten wel een collegiale verstandhouding ontstaan. Maar hoe hebben wij ons in deze situatie weten te wurmen?
Een gigantische zeepbel
De ontwikkeling van een activaprijszeepbel heeft ernstige gevolgen gehad voor de reële economie, wat heeft geleid tot een verlies aan economische stabiliteit en onzekerheid bij het volk. Met andere woorden; wij hebben niks geleerd van iedere andere crisis en hebben weer fictief geld gespendeerd wat in theorie niet bestaat. Als voorbeeld neem ik het overbieden op woningen. Even 50.000 Euro overbieden op een simpel rijtjeshuis is niet bijzonder meer. En met een rente van 0%, laten vele zo een kans natuurlijk niet liggen. Bovendien heeft de privatisering van de Nederlandse woningbouw ertoe geleid dat meer dan 100.000 woningen niet langer in de sociale sector zijn opgenomen, waardoor de beschikbaarheid van betaalbare woningen nog verder is afgenomen tot een zorgwekkend dieptepunt. Met name jongeren en starters zijn de dupe van deze crisis.
Gaan we op korte termijn weer volop verhuizen?
Dat durven wij niet te zeggen. De Nederlandse autoriteiten hebben namelijk al een aantal maatregelen genomen om de huisvestingscrisis aan te pakken, waaronder de ontwikkeling van vele nieuwe koop- of huurwoningen in de particuliere sector. Maar of deze maatregelen voldoende zijn, daar twijfelt Bijan Kazemi nog aan. Er moet genoeg draagvlak zijn vanuit verschillende hoeken om deze plannen te kunnen realiseren. Zo kan er bijvoorbeeld niet gebouwd worden wanneer de stikstof plannen en doelstellingen niet volledig in kaart zijn gebracht, bouwmaterialen nauwelijks aan te slepen zijn en er een structureel probleem is van tekorten in de bouw.
